ربنا اَفرِغ عَلینا صَبرا و ثَبِت اَقدامَنا

توکل یعنی آرامش

توکل یعنی اعتماد به او

توکل یعنی اعتقاد به این که او بزرگتر است، خیر تو را میخواهد، تو را میشناسد، او ست که مــُــقــدّرات تو را مینویسد.....

توکل همراه با تلاش

تلاش میکنی برای بهترین ها  اما ضربه میخوری، سختی میکشی، بی محبتی میبینی

اینجاست که در اوج مصیبت ها میگویی "هون بی، ما نزل بی انه بعین الله "(چون او می بیند برایم آسان است)

یقین داشته باش که او می بیند، تنهاییت را میداند، بی قراریت را درک میکند و هر لحظه آغوش باز میکند برایت

 توکلت را فراموش نکن، آن همه حرفهای قشنگی که قبل ازین مصیبت میزدی...

و تو با آن همه کوله بار معنویت؛ فراموش میکنی....فراموش میکنی آن همه عشق بازیهایت با خدارا ، فراموش میکنی روزی فقط میگفتی" توکلت علی الحی الذی لایموت" 

ناشکری میکنی،نه، شاید ناشکری نکنی اما دیگر حال شکر گفتن در سجده هایت را نداری...دلت پر از آشوب میشود، دیگر نمازت را هم .... 

صبر رُکنی است در دین که گفتنش به زبان آسان است، شکر مرحله ی بعد است، و تو به جایی میرسی که هیچ چیز جز مصیبت خودتت را نمیبینی ، صبر و شکر را فراموش میکنی...

شنیدن و دیدن مصیبت های دیگران ،هم سالان تو ،  مصیبت های ائمه ، همه  و همه تو را بفکر فرو میبرد....و در این لحظات هیچ کس جز خودت نمیتواند به تو کمک کند....

سجده کن، خودت را مجبور کن با وجود بی رغبتی سجده کنی....طولانی، زار بزنی، بلند بلند، هر چه شکایت داری همانجا  کنی....سجده بزرگترین کمک به تلاطم های روحی است

نگذار ناشکریهایت را دیگران ببینند، بی تابی هایت را

اوست که میخرد این همه بی قراریت را ...

اینجا باید یاد داستان لقمان و اربابش افتاد، همان که میوه ایی تلخ را ارباب به لقمان خوراند، اما لقمان لحظه ایی اخم به ابرو نیاورد ، فقط به این دلیل که ارباب خوبی ها و شیرینی های بسیاری را به او خورانده است و این تلخی نباید باعث فراموش شدن آن همه  شرینی شود

اینجاست که امام علی میگوید ورود کفر و ناسپاسی بمانند دیدن مورچه ایی سیاه بر سنگی سیاه در تاریکی شب است و غیر قابل تشخیص....

ربنا اَفرِغ عَلینا صَبرا و ثَبِت اَقدامَنا