دلتنگ
که باز است به درگاه الهی در رحمت و آن لحظه بود لحظه شیرین اجابت
شدم غرق عبادت
دو چشمم همه ام اشک شد و روی لبانم همه سوگند
که یارب تو رهایم کن از این بند
و گفتم به خدا بین دعایم
که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم
همان جا که دل از سوز فراغش شده بی تاب
همان جا که زده دست به دامان زمین خوشه مهتاب
همان وادی سوز و عطش و درد
همان وادی شرمندگی آب
همان وادی پاک حرم حضرت ارباب
همان جا که زمینش همه نور است
پر از شور و شعور است!
حماسه است!
غرور است!
شرمنده تر از وادی طور است...
و فرش حرمش از پر حور است
و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است
همان جا که حرم خانه دلهاست
و عشقش همه در آب و گل ماست
زیارتگه زهراست!
عبادتگه موسی است
دخیل حرمش حضرت عیسی است
و زیباست خدا محو تماشاست
که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست
مکانی که قدم رنجه نمودست گل یاس
تمامش کند از عشق و احساس
به لبهاش بود ذکر ابالفضل و دریای دو چشمش همه الماس
همان کعبه کوچک کف العباس
مکانی که در آن عشق زند موج
همان جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب
همان جا که به هر جای زمینش هست
نشان از قدم محترم حضرت زینب
همان خاک که هم بدر و احد خندق و احزاب و حنین است
که دل از عالم هستی برباید خیابان بهشتی که
ربنا اَفرِغ عَلینا صَبرا و ثَبِت اَقدامَنا
توکل یعنی آرامش
توکل یعنی اعتماد به او
توکل یعنی اعتقاد به این که او بزرگتر است، خیر تو را میخواهد، تو را میشناسد، او ست که مــُــقــدّرات تو را مینویسد.....
توکل همراه با تلاش
تلاش میکنی برای بهترین ها اما ضربه میخوری، سختی میکشی، بی محبتی میبینی
اینجاست که در اوج مصیبت ها میگویی "هون بی، ما نزل بی انه بعین الله "(چون او می بیند برایم آسان است)
یقین داشته باش که او می بیند، تنهاییت را میداند، بی قراریت را درک میکند و هر لحظه آغوش باز میکند برایت
توکلت را فراموش نکن، آن همه حرفهای قشنگی که قبل ازین مصیبت میزدی...
و تو با آن همه کوله بار معنویت؛ فراموش میکنی....فراموش میکنی آن همه عشق بازیهایت با خدارا ، فراموش میکنی روزی فقط میگفتی" توکلت علی الحی الذی لایموت"
ناشکری میکنی،نه، شاید ناشکری نکنی اما دیگر حال شکر گفتن در سجده هایت را نداری...دلت پر از آشوب میشود، دیگر نمازت را هم ....
صبر رُکنی است در دین که گفتنش به زبان آسان است، شکر مرحله ی بعد است، و تو به جایی میرسی که هیچ چیز جز مصیبت خودتت را نمیبینی ، صبر و شکر را فراموش میکنی...
شنیدن و دیدن مصیبت های دیگران ،هم سالان تو ، مصیبت های ائمه ، همه و همه تو را بفکر فرو میبرد....و در این لحظات هیچ کس جز خودت نمیتواند به تو کمک کند....
سجده کن، خودت را مجبور کن با وجود بی رغبتی سجده کنی....طولانی، زار بزنی، بلند بلند، هر چه شکایت داری همانجا کنی....سجده بزرگترین کمک به تلاطم های روحی است
نگذار ناشکریهایت را دیگران ببینند، بی تابی هایت را
اوست که میخرد این همه بی قراریت را ...
اینجا باید یاد داستان لقمان و اربابش افتاد، همان که میوه ایی تلخ را ارباب به لقمان خوراند، اما لقمان لحظه ایی اخم به ابرو نیاورد ، فقط به این دلیل که ارباب خوبی ها و شیرینی های بسیاری را به او خورانده است و این تلخی نباید باعث فراموش شدن آن همه شرینی شود
اینجاست که امام علی میگوید ورود کفر و ناسپاسی بمانند دیدن مورچه ایی سیاه بر سنگی سیاه در تاریکی شب است و غیر قابل تشخیص....
ربنا اَفرِغ عَلینا صَبرا و ثَبِت اَقدامَنا
قضاوت
کاش میشد تفکراتمون رو راجع به انسان ها تغییر بدیم
کاش میشد زود قضاوت نکنیم
قضاوتهای افراد این روزها اذیتم میکنه.....ناخودآگاه تمام توانم تحلیل میره
کاش میشد خیلی چیزها رو به خیلی افراد گوشزد کرد...
راستش دلم مثل یک نماز بین راه خسته و شکسته است
میشود برای بیقراری دلم سفارشی به آن رفیق با وفا، خدا کنی؟
چه انتظار بیهوده ایی گویا دارم از بقیه، بقیه ایی که روزی....